جن‌گیر : مومن همچنان امضای فریدکین را در پاورقی خود دارد. دیوید گوردون گرین کارگردانی است که اُبژه‌های تسخیری داستان را به خوبی شناسایی کرده و ارتباطش با رُمان ویلیام پیتر بلتی را تنظیم کرده است. تسخیر انسان توسط نیروی فراطبیعی و اهریمنی مانند پازوزو که تلاش روحانیون، مشخصا کاتولیک‌ها، برای مقابله با او را به دنبال دارد به خودی خود یک روایت پُر از کشمکش است. هنگامی که «دراکولا» نوشته برام استوکر را می‌خوانیم انفعالاتی در آن اجازه باور زیستی و همجواری با شخصیت‌ها را به ما نمی‌دهد؛ این درحالی است که داستان‌هایی که به مذهب و دین‌ مرتبط می‌شوند به دلیل ارتباط هرروزه‌ی ما با آنها از پذیرش بیشتری برخوردار هستند. صعود راوی به داستان «جن‌گیر: مومن» از یک انتخاب میان نجات دادن همسر خود یا بچه‌ای که از او به‌جای خواهد ماند، جذاب است. این انتخاب عمیقا واکنشی منفی به دنبال خواهد داشت. اگرچه این فرنچایز بعد از نسخه ابتدایی دچار اضمحلال داستانی شد و طبیعی است که چنین کنشی‌ از سوی مولفان رخ دهد اما بازگشت داستان به منشا خود و ذکر این‌ نکته که هنوز مادر ریگن در غم از دست دادن دخترش مانده، قابل تامل است.
شیطان وجود ندارد
مفاهیم مذهبی موجود در فیلم را سخت باور می‌کنیم، حتی وقتی که موعظه‌گری با کت و شلوار و کروات به پدر و مادر کاترین بدن و خون مقدس تعارف می‌کند. کلیسایی که در قصه هست هم باورناکردنی است. پلانی را به یاد آورید که کاترین با صلیب به چشمان مادر ریگن ضربه می‌زند یا در پلانی دیگر آنجی، رنگ پوست او بی‌تاثیر در انتخابش نبوده، اسم خواهر خاویر را که حالا پرستار است می‌گوید و بعد اتفاقات دیگر. اول این‌ نکته که دلیل طولانی شدن پیش روایت داستان را نفهمیدم، یعنی فیلم خیلی طول می‌کشد تا کاترین و آنجی گُم شوند و به عنوان دو تسخیر شده معرفی گردند. دوم اینکه فیلم بعد از معرفی آن‌ دو به عنوان تسخیر شده حرفی برای زدن ندارد. یعنی دوباره ریگن و مادرش، الن برستین، دوباره جنگ میان علم، دین و خرافات و دوباره یک پدر روحانی. باور این مورد که شیطان وجود ندارد و این اهریمنی تنها توسط تسخیرکننده‌ها به وجود می‌آید کمی دور از انتظار است. به دیالوگ‌هایی که بین مادر ریگن و کاترین رد و بدل می‌شود توجه کنید. کاترین تسخیر شده اصرار دارد که بگوید نیرویی برتر از او وجود ندارد و ما می‌دانیم که ریگن کجاست و تو چرا هنوز به دنبال او هستی؛ در حالی که مادر ریگن با آرامشی که گویی می‌داند همه حرف‌های او دروغ است می‌خواهد اهریمن را از کاترین دور کند. موسیقی فیلم هنگامی که پدر آنجی به سراغ مادر ریگن می‌رود و آن تداعی دوباره سال 1973 چیزی به داستان نمی‌افزاید. به نظرم فیلم در همان نسخه ابتدایی تمام شد و ادامه آن صرفا جنبه سرگرمی و اقتصادی داشته.
چرا فیلم مهم است؟
«جن‌گیر: مومن» به دلیل اعمال طرز تفکر ابتدایی در فیلم از اهمیت بالایی برخوردار است. اگرچه هنوز بدویت فیلم را به بزرگ‌نمایی‌ها و تکنیک‌های امروزی ترجیح می‌دهد اما شناخت اهریمن تنها توسط تجربه امکان دارد و رجعت داستان به داستان ریگن اهمیت بالایی دارد. داستان حول دو محور مادر ریگن و مادر فوت شده آنجی می‌چرخد. آنجی همچنان به دنبال صدای مادرش در یک مکان متروکه است؛ مادری که به همسر خود توصیه کرده مراقب فرزندش باشد. جدای از این تفکرات، فلسفه فوکو در این فیلم به طور گسترده‌ای دیده می‌شود. «مراقبت و تنبیه: تولد زندان» اگرچه شاید مفهومی عینی از خواستگاه این اندیشمند در مواجهه با داستان فیلم نداشته باشد اما به مراتب لذت‌بخش واژه‌ها به قصه می‌چسبند. ما دو فرد تسخیر شده را برای رهایی به تخت می‌بندیم در حالی که نمی‌دانیم شاید خودمان تسخیر شده باشیم که دیگران را به تخت می‌بندیم. این گفتمان در فیلم که مثلا خواهر خاویر از گذشته‌اش با کسی صحبت نکرده و آنجی آن را بر زبان آورده دیگر برای هیجان بخشیدن به چنین فیلم‌هایی به یک کهن اُلگو تبدیل شده است. از سویی دیگر یاد آورید هنگامی را که ریگن به مادر یک فرد مذهبی معتقد به علم اشاره می‌کرد و می‌گفت تو چرا مادر خود را تنها گذاشتی. اهریمن اگر در قالب وجدان آدم بروز کند که دیگر اهریمن نیست؟ فریدکین این مهم را در فیلمش به خوبی کنترل کرده و حرف‌های او را تحرکی برای به هیجان آوردن یک فرد مذهبی نشان می‌دهد اما در «جن‌گیر: مومن» این تحرکات به یک پیشگویی تبدیل شده‌اند و این پیشگویی ارتباط مستقیمی با وجدان و گذشته افراد دارد. در روزگاری که «با من حرف بزن» در ژانر فیلم‌های ترسناک قرار می‌گیرید همچنان ترجیح می‌دهم فرنچایز جن‌گیر را دنبال کنم تا اینکه بر تصورات یک ذهن بیمار تکیه شود.

 

وقتی به بعد بازیگری وی بنگریم، شخصیت همیشه شهید فیلم‌هاست و تقریبا همه با همین تیپ نقش‌ها او را می‌شناسند؛ اما اگر او را در قامت یک کارگردان در نظر بگیریم، با یک فیلمساز شاخص و شناخته‌شده حوزه کودک روبرو هستیم. سید جواد هاشمی از آن دست فیلمسازانی است که دغدغه مخاطب کودک و نوجوان را دارد و در چند دوره اخیر جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، همواره با فیلمی حاضر بوده است به جز جشنواره امسال! اگرچه او امسال هم سری دوم «شهر گربه‌ها» را آماده نمایش داشت و چندی پیش خبر آن اعلام شده بود، اما جای فیلم او در بین شرکت‌کنندگان جشنواره خالی بود. به سراغ سید جواد هاشمی رفتیم و علاوه بر جویا شدن علل تصمیمش مبنی بر عدم شرکت در جشنواره فیلم کودک، نظر وی را نیز درباره این رویداد پرسیدیم.
هنرآنلاین: نظرتان درباره جشنواره و نقاط ضعف و قوت آن چیست؟
درباره جشنواره سی‌وپنجم باید بگویم جای شکرش باقی است که برگزار شد. این چند وقتی که برگزار نشد، باعث افت شدید در کیفیت و کمیت شده است. در کمیت که تعداد فیلم‌ها از نصف هم کمتر شد. منظورم تولیدات مربوط به فضای کودک و نوجوان است. من در جشنواره فیلم هوک را دیدم که به نظرم هیچ ربطی به سینمای کودک و نوجوان نداشت. نباید صرف اینکه نوجوانی در ابتدای فیلم هست که بعدا بزرگ می‌شود و بوکسور می‌شود، ما بگوییم این فیلم مختص کودک و نوجوان است. اگرچه دوست و رفیق شفیقم آقای ریگی فیلم را ساخته‌اند و خیلی هم فیلم خوبی است. یا خیلی از فیلم‌های دیگر که تقریبا به ضرس قاطع می‌توانم بگویم هیچ ربطی به فضای کودکانه جشنواره مربوط به کودک ندارد.
از جهت کمی در بعد جذب مخاطب هم این مشکل وجود داشت. من تقریبا یک سوم، یک چهارم و شاید یک پنجم گذشته جمعیت جلوی سینماها دیدم. این یک اتفاق بسیار ناخوشایند در جشنواره کودک و نوجوان بود. چهارباغ اصفهان در زمان جشنواره غوغا می‌شد اما امسال خبری نبود. این اتفاق خیلی غم‌انگیز است. البته من مطمئنم آقای زین العابدین برای سال‌های آینده فکر اساسی خواهند کرد. شهرداری اصفهان هم به نظرم روند گذشته را ندارد. حرکت نه خودجوش بلکه شهرداری‌جوشش را دیده بودیم. (با خنده) ولی امسال چنین حرکتی را ندیدم.
این از جهت کمی. از جهت کیفی هم ما خیلی کم داریم فیلم خوب می‌بینیم. من از بین فیلم‌هایی که دیدم می‌توانم بگویم یک فیلم بدک نبود. ولی شرایط خیلی شرایط بدی برای سینمای کودک و نوجوان شده است. من نمی‌توانم بگویم سینمای کودک و نوجوان ساقط شد، ولی می‌توانم بگویم رو به سقوط است. یعنی از پرتگاه آن را به پایین پر داده‌اند، ولی چون بالی ندارد پرواز نمی‌کند و دارد سقوط می‌کند. بدون شک این بال را باید به سینمای کودک و نوجوان اضافه کرد و باید تقویتش کرد. اگر این کار را نکنیم متاسفانه مثل یک جوجه مریض باید شاهد سقوطش باشیم. به نظر من شرایط خیلی خوب نیست.
این جشنواره، یک جشنواره «بین المللی» است، ولی فیلم‌هایی که به بخش بین‌ المللی جشنواره می‌آیند هم بعضا کیفیت پایین‌تری نسبت به قبل دارند و هم گویا از کشورهای کمتری متقاضی شرکت در جشنواره شده‌اند. در رابطه با لفظ «بین المللی» که در اسم جشنواره وجود دارد چه نظری دارید؟
در دنیا ما خیلی‌ها را می‌توانیم پیدا کنیم که فیلم‌های خوب یا متوسط یا حتی پایین‌تر از متوسط می‌سازند و دوست دارند در جشنواره‌های مختلف دنیا شرکت کنند. یک فیلم چند سال پیش از کشور ژاپن به جشنواره کودک در ایران آمده بود. من دیدمش و فیلم خوبی هم بود. یک فیلم کوتاه جذاب بود. بعد دیدم این فیلم در ۱۵۰ جشنواره مختلف در دنیا شرکت کرده است که یکی از آن‌ها هم جشنواره فیلم کودک ایران بوده است. حالا شاید خود کارگردان هم نداند در ایران جشنواره چگونه است ولی ارزش داشت. بالاخره تنور جشنواره اینجا را گرم کرد. من فکر می‌کنم فراخوان هم فراخوان مناسبی نبوده. شاید این‌ها هم به همین دلیل که چند سالی جشنواره تعطیل بوده اتفاق افتاده. من امیدم به سال آینده بیشتر است.
در صحبت با دیگر کارگردانان، یکی از نکاتی که مطرح می‌شد این بود که می‌خواستند فیلمشان هم برای مخاطب کودک مناسب باشد و هم برای مخاطب بزرگسال. به نظرتان این موضوع برای سینمای کودک آسیب‌زا نیست؟
چاره‌ای وجود ندارد. من ۸ فیلم سینمایی ساختم که ۷ مورد از آن‌ها مختص خانواده بوده است. من چطور می‌توانم تضمین کنم که پولم برمی‌گردد؟ این خانواده است که باید کودک را به سینما ببرد. متولی ساخت فیلم‌هایی که مختص کودک و نوجوان است، بخش خصوصی نیست! بخش خصوصی از این هراس دارد که سرمایه‌اش برنگردد و این خیلی طبیعی است. در این شرایط من مجبورم یک شترگاوپلنگ بسازم که هم پدر، هم مادر، هم خواهر بزرگتر و هم برادر کوچکتر بپسندند. به همین دلیل مطمئنا دچار چالش خواهم شد و در واکنش به فیلم من خواهند گفت این چه فیلمی است که ساختی. آن‌ها جای فیلمساز نیستند و درک نمی‌کنند که من مجبورم فیلمی بسازم که همه ببینند؛ چون سرمایه‌ام باید برگردد. این به آن معنا نیست که من با ۳۰ سال تجربه معلمی نمی‌دانم که خوراک بچه‌ها چیست. مضاف بر اینکه خانواده‌ها اصلا عادت نکرده‌اند که بچه‌هایشان را برای تماشای فیلمی که خودشان دوست ندارند، به سینما بیاورند. به هر حال چاره‌ای نیست و فیلم ها دچار این شترگاوپلنگ هستند.
 هر سال در جشنواره فیلم داشتید اما امسال فیلمتان را به جشنواره ارائه ندادید. برای فعالیت کاری‌تان در حوزه کودک چه برنامه‌ای دارید؟
 تا زنده هستم برای کودک فیلم می‌سازم. امسال هم فیلم داشتم اما در جشنواره شرکت نکردم. فیلم «شهر گربه‌ها۲» آماده نمایش بود اما احساس کردم داوران جشنواره هیچ شأنیتی برای فیلمم قائل نخواهند بود؛ اشتباه هم کردم. در صحن علنی سینما ساحل و سینما چهارباغ (با خنده) حضور بچه‌ها و تشنه بودنشان برای تماشای فیلمم را که دیدم، پشیمان شدم که فیلمم را به جشنواره نیاوردم. پشیمان شدم و چشمانم پر از اشک شد و با خود گفتم اگر به خاطر بچه‌ها بود، باید فیلمم را به جشنواره می‌فرستادم؛ اما نفرستادم و اشتباه کردم. دیگر پولی نیست که فیلم بسازم. من که تمام شدم و دیگر نمی‌توانم برای دل خودم فیلم بسازم. دیگر جایی را هم ندارم که بفروشم و بتوانم فیلم بسازم. فیلم ضعیف و بی‌مایه و ارزان هم نمی‌سازم. من اگر بخواهم برای بچه‌ها فیلم بسازم فیلم گران می‌سازم. فیلم‌هایم هم فیلم‌های درخشانی نیست و همینقدر بیشتر بلد نیستم؛ اما بچه‌ها دوست داشته‌اند. یک فانتزی‌نویس خوب هم در کشورمان وجود ندارد که بنویسد و من کارگردانی کنم؛ ولی دوست دارم فیلم‌های بزرگ بسازم. دوست دارم به وعده ساخت «امپراتوری میمون‌ها» که ۵ سال پیش به بچه‌ها دادم، عمل کنم اما خیلی بعید است. / منبع: هنرآنلاین

هادی میرزائی مدیر کل موزه های وزارت میراث فرهنگی در همایش مشترک تنوع فرهنگی و هنری ایران و چین که در شانگهای برگزار شد طی سخنانی گفت: برای حفظ تنوع فرهنگی و مواجهه با جهانی شدن باید از جنگ و تبعیض و حذف ملت و هویت یک قوم بپرهیزیم، موضوعی که در حال حاضر در فاجعه نسل کشی غم‌انگیز در غزه و فلسطین شاهد آن هستیم.
وی با تاکید بر روابط دیرینه ایران و چین از گذشته تاکنون گفت: گردشگری ابزاری مناسب برای مبادلات فرهنگی بر پایه حفاظت از تنوع فرهنگی و تعامل برابر میان ملت‌هاست.
میرزائی با اشاره به مشترکات فرهنگی بین ایران و چین گفت: روابط دیرینه، شکل‌گیری جاده ابریشم و دو اثر اسطوره‌ای با روایت‌های بسیار مشابه در شاهنامه ایران و «فن شن ین ای» چین، می تواند به گسترش همکاری‌های دوستانه دو کشور در چهارچوب تبادلات فرهنگی کمک کند.
اودر پایان تاکید کرد: این وزارتخانه با ۸۲۹ موزه و بیش از ۵ میلیون اثر منقول فرهنگی آمادگی دارد تا همکاری‌های دوجانبه خود را در چهارچوب قوانین ملی دو کشور و کنوانسیون‌های جهانی با کشور دوست جمهوری خلق چین گسترش دهد.
امیدواریم با مردم ایران به وحدت برسیم
جو ایو معاون مرکز تبادلات فرهنگی چین نیز با اشاره به ترویج توسعه گردشگری از طریق تبادل آثار فرهنگی گفت: تمدن‌های باستانی نظیر ایران و چین سهم زیادی در مبادلات و انتقال فرهنگ‌ها داشته‌اند و امروز از طریق همکاری برد- برد آن را رشد خواهد داد.
او افزود: این تبادلات در حوزه صنعت گردشگری و گسترش فرهنگ کشورهای مسیر جاده ابریشم به افزایش قدرت کشورها کمک خواهد کرد.
معاون مرکز تبادلات فرهنگی چین بیان داشت: ترکیب فرهنگ و گردشگری یک فرایند پویاست و امیدوارم با ایران و مردم همه کشورها در مسیر جاده ابریشم به برابری، یادگیری، وحدت، منفعت متقابل و همکاری دوجانبه دست پیدا کنیم.

درباره استراگون و ولادمیرِ مازیار لرستانی
مهر: فریال آذری کارگردان تئاتر، پژوهشگر و منتقد ادبی و هنری دریادداشتی درباره نمایش «در انتظار گودو» به کارگردانی مازیار لرستانی گفت: نمایش «در انتظار گودو» که این روزها به کارگردانی مازیار لرستانی روی صحنه می رود تئاتری است در اصل ابزورد که با مفاهیم پوچی در هم آمیخته شده است. لرستانی اما با خوانشی نو از این اثر آن را با مفاهیم ایرانی در هم آمیخته و اجرایی نو و مفاهیمی جدید را پدید آورده است. او از ابزورد فاصله گرفته و به نمایش نگاهی ساتیر داشته است. مفهومی که در نمایش به چشم می خورد مرتبط با درخت بی بری است که در نگاه کهن الگویی خود با درختان جاودانه در ارتباط هستند. در باورهای باستانی و کهن الگویی درختان بی بر معنای جاودانگی دارند بدین مفهوم که درختان همیشه سبز همانند کاج و سرو که میوه‌ای ندارند در فرهنگ ایرانی - هندی و اروپایی با زندگی جاودانه مرتبط هستند. این یکی از بخش های فرافکنانه‌ای است که در اگزیستانس آدمی وجود دارد بدین مفهوم که آدمی برای ترس از مرگ به عنوان مهم‌ترین اگزیستانسی که با آن درگیر است، همیشه تلاش می‌کند تا چیزی از خود را روی زمین باقی بگذارد. تبعیض نگاه دیگری است که در نمایش دیده می شود. چیزی که در جهان امپریالیسم بیشتر و پیچیده تر از روزگاران دور دیده می شود؛ درست همان جا که پوتزو، استراگون و ولادیمیر را با اغماض انسان می داند و با اغراق همنوع خطاب می کند و شهروندی را درجه بندی می کند و با نگاه ابزاری به طبقه کارگر سعی در تحقیر آنها دارد. او لاکی را به حیوانی بارکش مانند می سازد و همه نگاه جامعه سرمایه داری را به چالش می کشاند. پوتزو در این اثر نماد استعمارگر است و لاکی مستعمره پوتزو به شمار می رود. پوتزو به مالکیت سرزمینی اشاره دارد؛ سرزمینی که ولادیمیر و استراگون در آن زندگی می کنند و بعد جواز زندگی آنها را صادر می کند. این رفتار ریشه در نگاه امپریالیستی و سلطه ابرقدرت ها بر کشورهای جهان سومی دارد. وجه دیگری که از مفهوم ظلم به خوبی دیده می شود رفتار ولادیمیر و استراگون با لاکی است، درست همانجا که امکان ظلم به او را دارند از این مهم دریغ ندارند گویا نمایش می خواهد به ما این واقعیت را گوشزد کند که همه ما در مقام قدرت، رنج های گذشته خود را فراموش کرده و بر دیگری ظلم روا می داریم. و اینکه همیشه کسانی هستند که ظلم پذیر بوده و ظالمانی جدید را پرورش دهند و این اتفاق درست تا پایان جهان و آمدن منجی ادامه خواهد داشت زمانی که نمی دانیم چه روزی خواهد بود. تا بر شبی که ولادیمیر واستراگون پایانش را انتظار می کشند نقطه روشنی بگذارد.» نمایش «در انتظار گودو» با بازی افسر اسدی، امیرعباس توفیقی، رضا بهرامی، محمد آقامحمدی، مصطفی فرهادمهر و مهرزاد عسکری تا ۱۲ آبان در خانه نمایش دا روی صحنه است.

توسط انتشارات نیستان؛
سیدمهدی شجاعی با کتاب جدید به کتابفروشی‌ها آمد
رمان «اگر غم لشکر انگیزد» نوشته سید مهدی شجاعی توسط نشر نیستان منتشر و راهی بازار نشر شد. رمان «اگر غم لشکر انگیزد» نوشته سید مهدی شجاعی به تازگی توسط نشر نیستان منتشر و روانه بازار نشر شده است. این کتاب عنوان کتاب دوم حماسه سجادیه است.جلد اول این‌رمان با عنوان «تویی به جای همه» پیش‌تر توسط همین‌ناشر منتشر شده و شجاعی در آن این‌فراز را دارد که ما به سجاد ظلم کردیم! او را بیمار و نحیف و رنجور شناساندیم و بعد در میان سطور تاریخ، گمش کردیم. تنها مرد یک قبیله را، که یک تنه و دست تنها اما عالمانه و امیدوارانه، صدها داغ دیده و مصیبت چشیده را اداره کرد و ده‌ها واقعه خصمانه و فتنه‌گرانه را مدیریت، ندیدیم و نشان ندادیم. چطور شکوه مردانه و عاقلانه سجاد را میان ویرانه‌های مدینه ندیدیم؟ چطور سکوت مدبرانه و خردمندانه پسرِ علی را بیرونِ گودِ حرّه نشنیدیم؟ چطور حضور جانانه و فداکارانه دردانه زهرا را میان جماعت اناث باقی مانده از کربلا حس نکردیم؟»وی در کتاب دوم نیز همچون کتاب نخست، با وسواس و دقتی شگفت‌انگیز وقایع را از میان تاریخ بیرون کشیده و در قالب عبارات و جملاتی دلنشین و داستانی پر تعلیق و کشش به مخاطب عرضه کرده است.
در معرفی این کتاب آمده است:
«راننده جاده است این سیدمهدی شجاعی.پیچ و خم‌ها را خوب می‌شناسد.
خوب می‌داند کجا تند کند، کجا کند و کجا هم توقف.چندی پیش ما را کنار دست خود نشاند و با ماشینِ «تویی به جای همه» برد به گردنه‌های صعب‌العبور شام تا مدینه و بعد در مدینه اسکانمان داد و چه‌ها که نشانمان نداد.
حالا می‌گوید مَرکَب عوض کنیم و سوار قالیچه سلیمان شویم! می‌گوید اینجای تاریخ را نمی‌توان از روی زمین دید. هم وحشتناک است هم خطرناک. یک جنگ معمولی نیست که بگوییم جوانمردانه یا حالا ناجوانمردانه حتی شمشیر می‌زنند و می‌کشند و کشته می‌شوند. نه! اینجای تاریخ پای تعرض به دختران در میان است. پای بی‌غیرتی محض، پای خباثت مطلق، پای توحش و درنده‌خویی.
نمی‌توان از میان این وقایع ساده عبور کرد. نمی‌توان دید که حرامیانی قربة‌الی الله جوان‌ها را کور و شَل و ناقص می‌کنند و بعد می‌کشند.
می‌گوید باید از آسمان حرکت کنیم و زمین را ببینیم. اگر از روی زمین برویم غیرت و شرفمان نمی‌گذارد که بی‌تفاوت باشیم. می‌خواهیم چنگ بیندازیم در تاریخ و این جانیان اموی را بیرون بکِشیم و بکُشیم.»
این کتاب با ۴۳۲ صفحه و قیمت ۳۴۵ هزار تومان عرضه شده است.

هالیوود ریپورتر: «زمین سرگردان ۲» در حالی به عنوان نماینده رسمی چین در شاخه بهترین فیلم بین المللی اسکار ۲۰۲۴ معرفی شد که نزدیک به یک ماه از آخرین مهلت معرفی فیلم از سوی کشورها به آکادمی گذشته است. «زمین سرگردان» محصول ۲۰۱۹ به کارگردانی «فرانت گوو» بر اساس داستان کوتاهی به همین نام در سال ۲۰۰۰ ساخته شد و توانست پنجمین فیلم پرفروش تاریخ چین شود و قسمت دوم آن که پیش درآمد آن محسوب میشود در ژانویه امسال منتشر شد. سینمای چین از سال ۱۹۷۹ بیش از ۲۰ فیلم برای اسکار ارسال کرده است که دو فیلم نامزدی دریافت کردند که هر دو توسط «ژانگ ییمو» کارگردانی شده اند. تاکنون هیچ فیلم چینی موفق به دریافت جایزه اسکار در بخش بین المللی فیلم بلند نشده است. همچنین فیلم «در شعله ها» به نویسندگی و کارگردانی «ضرار کان» که اولین نمایش آن در آمریکای شمالی در جشنواره بین المللی فیلم تورنتو ۲۰۲۳  رقم خورد نیز نماینده سینمای پاکستان در اسکار پیش رو خواهد بود. پاکستان ۱۱ بار در رقابت اسکار بین المللی شرکت کرده و در سال ۲۰۲۲ با فیلم «جویلند» به جمع نامزدهای نهایی این شاخه راه یافت.

فارس: جمعیت دفاع از ملت فلسطین با همکارى کمیته حمایت از انتفاضه ملت فلسطین نهاد ریاست جمهورى و دبیرخانه دائمى کنفرانس بین‌المللى حمایت از انتفاضه فلسطین مجلس شوراى اسلامى در قالب شعر، محفل شعر «سحر نزدیک است» را با حضور شخصیت‌هاى برجسته سیاسى و فرهنگى کشور و نمایندگان جنبش‌هاى مقاومتى در ایران و همچنین شاعران برجسته شعر انقلاب و مقاومت برگزار مى‌کند.در این محفل شعر، شاعرانى چون علیرضا قزوه، على‌محمد مؤدب، ناصر فیض، محمود اکرامى‌فر، مصطفى محدثى خراسانى، على داوودى، احمد بابایى، محمود حبیبى کسبى، محمدمهدى عبداللهى، مرتضى حیدرى آل کثیر، غلامرضا آقاسى، على اکبر فرهنگیان، نغمه مستشارنظامى، سعیده حسینجانى، حسنا محمدزاده، فریبا یوسفى، مریم رزاقى، عارفه دهقانى، محدثه آشتیانى، زهرا سادات قاسمى و... شعرخوانى خواهند داشت. این محفل شاعرانه روز دوشنبه ٨ آبان ١٤٠٢ از ساعت ١٤ الى ١٧ در سالن کوثر نهاد ریاست جمهورى برگزار مى‌شود.